vluchtelingen en jongeren (maar ook de volwassenen)

Dik 30 jongeren deden mee aan “vluchteling voor een nacht”.  Het was onze eigen variant op “nacht zonder dak” en bood ons de kans om onze eigen accenten te leggen. Van het voorjaar was een gemeentelid van ons met de EO mee geweest naar Jordanië. Ze was bezoek geweest bij een kerk die met 40 leden zorgt voor 50.000 mensen (in heel Jordanië wonen zo’n 5 miljoen mensen die samen nog eens zo’n aantal mensen opvangen: over opvang in de regio gesproken). Onze jongeren deden een sponsoractie voor dit project en bouwden aan het begin van de avond hun hutjes van karton, plastic en wat raamwerk. Daarna deden ze een circuit dat heel intensief was en heel goed. Ze deden dat samen met jongeren uit het AZC in Burgum, met wie we via New Dutch Connections contact hadden gekregen. Er waren drie stations op het circuit: op een plek was er een presentatie van het werk in Jordanië met als opwarmer een kwis via Kahoot.Daarnaast bleek de begeleider van die activiteit heel handig in het in gesprek brengen van “onze” jongeren met die van het AZC. Op de volgende plek was een stellingenspel (bijv. ieder dorp moet twee gezinnen plaats bieden). Dat leverde pittige discussies op. Zowel de jonge asielzoekers als onze jonge dorpsgenoten maakten een aantal kritische kanttekeningen bij dorpse gastvrijheid. Daarnaast werd het Rot op naar je eigen land spel gespeeld. In onze grote kerk-keuken kon je tenslotte lekker je handen laten wapperen voor falafel. Inmiddels was het ver na middernacht en heb ik mijn eigen bedje opgezocht. Ik begreep wel dat de nacht voor verdere integratie had gezorgd. In ieder geval zag ik bij het ontbijt jongeren die elkaar gevonden hadden. De missie van onze jeugdwerkers was geslaagd. O ja, ook de opbrengst van de sponsoractie mocht er wezen.

de sleutel van de buren

Wie heeft de sleutel van de buren? Vol goede moed vraag ik het aan de kerkgangers. Aarzelend gaan er wat handen omhoog. Niet zoveel als ik verwacht had. Ik was niet zelf op de vraag gekomen. Mijn kerk had een prima handreiking gemaakt voor deze startzondag 2015. Daarin stond dat burgemeester Aboutaleb van Rotterdam dat regelmatig vraagt op bijeenkomsten: wie heeft de sleutel van de buren? Hij zou dat gebruiken als opstap om het gesprek in het Rotterdamse over vertrouwen in elkaar. Immers elkaar je sleutel geven is een ultiem teken van vertrouwen. En in Rotterdam is er nog wel een wereld te winnen.

Na het handje vol handen van de kerkgangers ga ik wat bedremmeld verder. Ik had wel verwacht dat het Noorden Rotterdam de loef af zou steken. Niet dus! Na afloop schiet een kerkganger me aan: “he Wim, ik zal het je even uitleggen, ik had het al haast in de dienst gedaan. Kijk, het zit zo. Wij hebben geen sleutel van de buren, wij hebben de telefoonnummers van de kinderen van de buren. Je snapt wel he? Die kinderen wonen ook op het dorp en die waarschuwen we als we iets geks bij onze buren zien.” Met opgelucht hart 🙂 ga ik de zondag in. We zijn heus wel goede buren.